تقریباً تمامی سود پرک موجود به وسیله الکترولیز محلول کلرید سدیم با استفاده از یکی از سه روش عنصر جیوه، دیافراگم و سلول‌های غشایی تولید می‌شوند.
روش استفاده از عنصر جیوه
در روش جیوه، سدیم به صورت یون های آمالگام سدیم جیوه و کلرید به صورت کلر تخلیه می شود. آمالگام به محفظه ای کاملا مجزا منتقل می شود و در آنجا با آب واکنش می دهد. در نهایت محلولی از هیدروکسید سدیم و گاز هیدروژن تولید می شود. در روش تولید پره دیافراگمی که معمولاً با تکه های آزبست تولید می شود، جریان آب نمک را از آند به کاتد منتقل می کند و فضای گاز کلر و هیدروژن را جدا می کند. با تخلیه یون های هیدروژن، یون های هیدروکسید در محفظه کاتد با یون های سدیم آبی جمع آوری شده و هیدروکسید سدیم تولید می شود. سرعت جریان مایع از یک قسمت به قسمت دیگر از بازگشت یون های هیدروکسید از کاتد به آند جلوگیری می کند. کلر تشکیل شده در آندها از طریق آب نمک به فضای ایجاد شده توسط پوشش سلولی افزایش می یابد.
روش غشایی
در فرآیند تولید غشا، تبادل یونی غشاء به عنوان مانعی در برابر جریان مایع و گاز عمل می‌کند و تنها به یون‌های سدیم اجازه عبور از اجزا را می‌دهد. یون های سدیم هیدراته می شوند تا هیدروکسید سدیم در کاتد آزاد شود و گاز کلر در آند آزاد شود. این غشاء مجموعه ای از تترا فلوراید و اتیلن یا مونومر فلوئوردار است. استفاده از سلول‌های جیوه ارزان‌تر از سلول‌های دیافراگمی است که هزینه‌های برق پایین است و تولید محصولی با غلظت خاص و خلوص بالا مورد نیاز است، اما جیوه باید از پخش‌کننده زباله آن جدا شود.
روش دیافراگم سلولی
روش سلول دیافراگمی، سودای پولکی تولید می کند، یک نمک خیس شده در محفظه ای حاوی آند تیتانیوم پوشیده شده با ذرات روتنیم و سایر فلزات. در فرآیند آند، گرما و گاز کلر مایع تولید شده از طریق درپوش پلاستیکی جذب شده و کلر توسط کمپرسور مکیده می شود. در نهایت، آب و نمک واکنش نداده از طریق سوراخ های جداکننده دیافراگم به محفظه کاتد منتقل می شود، جایی که آب با کاتد فولادی واکنش می دهد. در نتیجه، سودا (سودا سوز آور) و هیدروژن تولید می شود. ناگفته نماند که دیافراگم کلر تولید شده توسط آند و هیدروژن تولید شده توسط کاتد را حفظ می کند.
